SARNY, ELEWACJA WSCHODNIA PAŁACU

DZIEJE PAŁACU

OPIS PAŁACU

ZWIEDZANIE

J

uż w okresie śred­nio­wiecz­nym w gór­nej czę­ści wsi zwa­nej Ober-Stei­ne funk­cjo­no­wa­ło nie­wiel­kie za­ło­że­nie obron­ne. Praw­do­po­do­bnie była to wznie­sio­na przez za­moż­ne ry­cer­stwo wie­ża miesz­kal­na, jed­nak ze wzglę­du na brak czy­tel­nych po­zo­sta­łoś­ci tej bu­do­wli i de­fi­cyt prze­ka­zów źród­ło­wych dziś wia­do­mo o niej bar­dzo nie­wie­le. Nie­wy­klu­czo­ne, że relikty tej go­tyckiej wa­row­ni kry­ją się w piw­ni­cach póź­niej­sze­go pa­ła­cu i w przy­zie­miach bu­dyn­ku bram­ne­go, choć ni­gdy nie pro­wa­dzo­no tu­taj ba­dań mo­gą­cych po­twier­dzić ta­kie przy­pusz­cze­nie. Pier­wszy zna­ny dwór po­wstał w ro­ku 1590 z ini­cja­ty­wy Fa­bia­na von Rei­chen­ba­cha (zm. 1605), przed­sta­wi­cie­la ro­du trzy­ma­ją­ce­go ma­ją­tek Schar­fe­neck od ro­ku 1565, gdy oj­ciec Fa­bia­na – Gre­gor von Rei­chen­bach z li­nii Pe­ter­witz-Quick­ers­dorf wy­ku­pił go z rąk właś­ci­cie­la No­wej Ru­dy Hein­ri­cha von Stil­lfrie­da (zm. 1615). W chwi­li od­da­nia do użyt­ku był to dru­gi naj­więk­szy te­go ty­pu zes­pół w Hrab­stwie Kłodz­kimHrabstwo Kłodzkie - dawny region historyczny w południowo-wschodniej części obecnego województwa dolnośląskiego i częściowo w dzisiejszych Czechach (okręg Broumova). Obejmował południowo-wschodnią Sudetów Środkowych i zachodnią część Sudetów Wschodnich. Jego centrum stanowiła Kotlina Kłodzka. , cha­rak­te­ry­zu­ją­cy się oka­za­łym, trzy­kon­dy­gna­cyj­nym do­mem miesz­kal­nym na­kry­tym man­sar­do­wym da­chem z na­czół­ka­mi.

PAŁAC SCHARFENECK NA RYCINIE Z 1800 ROKU

R

eichen­ba­cho­wie u­tra­ci­li po­sia­dłość ra­zem z częś­cią in­nych ma­jąt­ków w la­tach 20. XVII wie­ku w ra­mach san­kcji na­ło­żo­nych przez dwór ce­sar­ski za po­pie­ra­nie pro­tes­tan­ckiej Rze­szy w to­czą­cej się wów­czas woj­nie trzy­dzie­sto­let­niej. W 1661 Lehn­gut Schar­fe­neck otrzy­mał jako len­no sta­ros­ta Hrab­stwa Kłodz­kie­go Jo­hann Georg von Göt­zen (zm. 1679), wła­ści­ciel Wam­bie­rzyc i fun­da­tor wam­bie­rzyc­kie­go ko­ścio­ła pa­ra­fial­ne­go. Pod­czas wo­jny trzy­dzie­sto­let­niej Jo­hann słu­żył z suk­ce­sa­mi w ar­mii ce­sar­skiej w stop­niu rot­mis­trza, cze­mu za­wdzię­czał nie tyl­ko mo­żli­wość na­by­cia na do­god­nych wa­run­kach po­ło­żo­nych w Hrab­stwie Kłodz­kim dóbr ziem­skich, ale rów­nież ty­tuł ba­ro­na, a póź­niej hra­bie­go. Ja­ko, że dwór w Sar­nach miał peł­nić fun­kcję sie­dzi­by ro­do­wej von Göt­ze­nów, wkró­tce prze­bu­do­wa­no go w za­ło­że­nie pa­ła­co­we - dom cze­la­dny prze­kształ­co­no w skrzy­dło miesz­kal­ne, a wie­żę pod­wyż­szo­no i zwień­czo­no ba­ro­ko­wym heł­mem.

LITOGRAFIA T. BLATTERBAUERA Z LAT 80. XIX WIEKU

P

o śmie­rci Jo­han­na Ge­or­ga ma­ją­tek prze­jął je­go syn Jo­hann Ernst (zm. 1707), a póź­niej wnuk - Jo­hann Franz An­ton Bo­na­wen­tu­ra (zm. 1738). Jo­hann Franz na trwa­łe za­pi­sał się w hi­sto­rii pa­ła­cu fun­da­cją pię­knej ka­pli­cy pw. Św. Ja­na Ne­po­mu­ce­na, któ­rej bo­ga­te zdo­bie­nia fre­ska­mi po­świę­co­ny­mi świę­te­mu mę­czen­ni­ko­wi przy­nio­sły jej sła­wę da­le­ko się­ga­ją­cą po­za gra­ni­ce zie­mi kłodz­kiej. W pier­wszej po­ło­wie XVIII stu­le­cia Göt­ze­no­wie do­pro­wa­dzi­li Schar­fe­neck do roz­kwi­tu wzbo­ga­ca­jąc jego u­kład prze­strzen­ny o ba­ro­ko­wy pa­łac le­tni, wznie­sio­ny w oto­cze­niu na­tu­ra­li­stycz­ne­go ze­spo­łu par­ko­we­go zaj­mu­ją­ce­go prze­ciw­le­gły brzeg Wło­dzi­cy. Po śmie­rci o­sta­tnie­go przed­sta­wi­cie­la ślą­skiej li­nii ro­du Jo­han­na Ka­rla Jo­se­pha (zm. 1771) do­bra o­dzie­dzi­czył gu­ber­na­tor Hrab­stwa Kłodz­kie­go, pru­ski ge­ne­rał ka­wa­le­rii Frie­drich Wil­helm von Götzen (zm. 1794) z li­nii bran­den­bur­skiej. W 1866 ro­ku w pa­ła­cu Schar­fe­neck przy­szedł na świat je­go wnuk Gus­tav Adolf von Göt­zen (zm. 1910), póź­niej­szy ko­lo­nial­ny gu­ber­na­tor Nie­miec­kiej Afry­ki Wschod­niejNiemiecka Afryka Wschodnia (niem.: Deutsch-Ostafrika) – niemiecka kolonia w środkowo-wschodniej Afryce obejmująca Tanganikę, Rwandę i Burundi. Obecnie większość tego obszaru należy do Tanzanii. Kolonia zajmowała obszar ok. 994 tys. km². .

WIDOK NA REZYDENCJĘ SCHARFENECK OD PÓŁNOCNEGO ZACHODU, 1911

ELEWACJA WSCHODNIA PAŁACU, 1929

W

1876 roku ma­ją­tek Schar­fe­neck ku­pił rad­ca han­dlo­wy Hen­rik Schnei­der z Ju­go­wic, a na­stęp­nie prze­ka­zał go swe­mu sy­no­wi Ma­xo­wi Schnei­de­ro­wi. W la­tach 1917-37 pa­łac wraz z fol­war­kiem na­le­żał do Ru­dol­fa Röβ­le­ra, by po je­go śmier­ci stać się włas­noś­cią Ele­o­no­re Lil­ly Pop­pler de domo Röβ­ler (zm. 1940) i jej mę­ża Fran­za Pop­ple­ra, pro­fe­so­ra na­uk rol­ni­czych. W tym cza­sie la­ta świet­noś­ci re­zy­den­cja mia­ła już da­wno za so­bą, jed­nak wciąż u­żyt­ko­wa­na by­ła zgo­dnie z pier­wot­nym prze­zna­cze­niem, a jej stan tech­nicz­ny był co naj­mniej za­do­wa­la­ją­cy. Po­mi­mo, że w cza­sie dru­giej woj­ny świa­to­wej ma­ją­tek nie u­cier­piał od dzia­łań zbroj­nych, to o­bec­ność ar­mii czer­wo­nej i ak­tyw­ność pol­skich sza­brow­ni­ków spo­wo­do­wa­ły, że je­go wy­po­sa­że­nie roz­kra­dzio­no, a wnę­trza u­le­gły de­wa­sta­cji.

PAŁAC W LATACH 30. XX WIEKU

J

uż pol­skie Sar­ny zo­sta­ły włą­czo­ne do ma­jąt­ku za­rzą­dza­ne­go przez miej­sco­wy PGR: część re­zy­den­cjal­ną prze­zna­czo­no na mie­szka­nia ko­mu­nal­ne, a da­wny fol­wark za­mie­nio­no w ośro­dek ho­do­wla­ny. Przy­nio­sło to o­czy­wiś­cie o­pła­ka­ne sku­tki dla o­by­dwu tych miejsc (1) (2) (3), choć jesz­cze gor­sze cza­sy dla zam­ku na­de­szły wraz z li­kwi­da­cją Pań­stwo­wych Go­spo­darstw Rol­nych w 1989 ro­ku, gdy u­tra­cił on for­mal­ne­go właś­ci­cie­la, a tym sa­mym po­zba­wio­ny zos­tał ja­kiej­kol­wiek, na­wet naj­bar­dziej po­dłej o­chro­ny. W kró­tkim cza­sie roz­kra­dzio­no po­zo­sta­łoś­ci de­ko­ra­cyj­ne­go wy­stro­ju i wy­po­sa­że­nia, ru­nę­ły bel­ki stro­po­we za­le­wa­ne wo­dą z prze­cie­ka­ją­ce­go da­chu, a w pię­knej ka­pli­cy, w atmo­sfe­rze ba­ro­ko­we­go za­ci­sza miesz­kań­cy skła­do­wa­li sta­re ro­we­ry, ze­psu­te u­rzą­dze­nia AGD i in­ne gra­ty. Gdy wy­da­wa­ło się, że Sa­rny po­dzie­lą los wie­lu in­nych do­lno­śląs­kich pa­ła­ców i dwo­rów, ja­kie po woj­nie z wi­ny no­wej wła­dzy u­pa­dły i ni­gdy się nie pod­nio­sły, zna­lazł się pry­wat­ny in­wes­tor, któ­ry w 2013 ro­ku ku­pił ru­inę z za­mia­rem jej re­wi­ta­li­za­cji i od­tąd po­wo­li, lecz kon­se­kwen­tnie przy­wra­ca te­mu miej­scu da­wno u­tra­co­ny blask.

SARNY W 2008 ROKU, PO LEWEJ RUINA ZABYTKOWEGO SPICHRZA

ZASADNICZA CZĘŚĆ ZESPOŁU DWORSKIEGO Z PAŁACEM, WIEŻĄ I KAPLICĄ

BAROKOWY PAŁAC LETNI, WIDOK OD POŁUDNIOWEGO ZACHODU

DZIEJE PAŁACU

OPIS PAŁACU

ZWIEDZANIE

R

enesansowy dwór von Rei­chen­ba­chów z 1590 ro­ku zbu­do­wa­ny zo­stał na ła­go­dnym wznie­sie­niu gó­ru­ją­cym po­nad do­li­ną rze­ki Wło­dzi­cy. Był to mu­ro­wa­ny z ka­mie­nia oraz ce­gły trzy­kon­dy­gna­cyj­ny gmach z pod­da­szem i dwu­trak­to­wym u­kła­dem wnętrz, z któ­rych sa­le na par­te­rze kry­te by­ły skle­pie­nia­mi krzy­żo­wy­mi, wyż­sze zaś na­kry­wa­ły stro­py. Wjazd na te­ren ze­spo­łu dwor­skie­go pro­wa­dził od po­łud­nia przez zdo­bio­ny ka­mien­ny­mi por­ta­la­mi bu­dy­nek bra­mny, za­cho­wa­ny do cza­sów współ­cze­snych w zmie­nio­nej w XIX wie­ku, go­ty­zu­ją­cej for­mie. Do­mi­nan­tę pa­ła­cu sta­no­wi nad­bu­do­wa­na w 1730 ro­ku z XVI-wiecz­nej kla­tki scho­do­wej i na­kry­ta ba­ro­ko­wym he­łmem ośmio­bocz­na wie­ża. W okre­sie póź­niej­szym gmach był wie­lo­kro­tnie prze­bu­do­wy­wa­ny, mię­dzy in­ny­mi w 1762 ro­ku wznie­sio­no dwu­kon­dy­gna­cy­jne skrzy­dło mie­szkal­ne, a w XIX stu­le­ciu zli­kwi­do­wa­no re­ne­san­so­we szczy­ty i do­sta­wio­no cha­ra­kte­ry­sty­czny por­tyk bal­ko­no­wy z ta­ra­sem, któ­ry o­be­cnie zaj­mu­je ka­wia­rnia. Ele­wa­cje mu­rów ze­wnętrz­nych ory­gi­nal­nie po­sia­da­ły zdo­bie­nie w for­mie obra­mo­wań okien­nych i sgraf­fit imi­tu­ją­cych bo­nio­wa­nie. Za­bu­do­wę re­zy­den­cja­lno-go­spo­dar­czą w XVIII wie­ku u­zu­peł­niał o­to­czo­ny par­kiem ba­ro­ko­wy pa­łac le­tni i bu­dyn­ki dwor­skie, wśród nich in­te­re­su­ją­cy spich­lerz z dwo­ma re­ne­san­so­wy­mi szczy­ta­mi, któ­re­go ścia­ny rów­nież po­kry­wa­ły de­ko­ra­cje sgraf­fi­to­we.

PLAN DWORU W ŚCINAWCE: 1. PAŁAC, 2. KAPLICA, 3. KRYTY GANEK Z PRZEJŚCIEM NA DZIEDZINIEC GOSPODARCZY, 4. WIEŻA

SKLEPIONE PRZYZIEMIE PAŁACU

P

o 1722 ro­ku wznie­sio­no elip­ty­czną ka­pli­cę p.w. św. Ja­na Ne­po­mu­ce­na, któ­rą po­łą­czo­no z dwo­rem za po­śred­nic­twem łącz­ni­ka po­pro­wa­dzo­ne­go na wy­so­ko­ści pier­wsze­go pię­tra. Bio­rąc pod u­wa­gę for­mę i wiel­kość, ka­pli­ca w Sar­nach jest właś­ci­wie koś­cio­łem i w prze­szło­ści czę­sto właś­nie tak by­ła de­fi­nio­wa­na. Ta­ką przy­na­leż­ność su­ge­ru­je też kom­po­zy­cja wie­ży głów­nej, ukształ­to­wa­na na po­cząt­ku XVIII wie­ku w ten spo­sób, aby bu­do­wla ta przy­po­mi­na­ła dzwon­ni­cę koś­ciel­ną. Wnę­trza ka­pli­cy kry­ją bar­dzo bo­ga­ty wy­strój ma­lar­ski wy­ko­na­ny przez po­cho­dzą­ce­go z Kłodz­ka Jo­han­na Fran­za Hoff­ma­na, przed­sta­wia­ją­cy o­siem scen z ży­cia i mę­czeń­skiej śmier­ci św. Ja­na Ne­po­mu­ce­na, roz­miesz­czo­nych w gli­fach okien­nych na ilu­zjo­nis­tycz­nych gwoź­dziach i wstąż­kach, a ta­kże wi­ze­run­ki św. Apo­lo­ni i pa­tron­ki von Göt­ze­nów - św. Bar­ba­ry. Cen­tral­ną część świą­ty­ni zaj­mu­je oł­tarz z bar­dzo rzad­kim wi­ze­run­kiem mar­twe­go świę­te­go, po­nad któ­rym wi­dnie­je kar­tusz z me­da­lio­nem i na­pi­sem DI­VU[S] IO­AN­NE[S] NE­PO­MU[K] SA[N]­CTU[S]. Cen­ne ba­ro­ko­we stiu­ki i fre­ski re­stau­ro­wa­no w la­tach 70. XX wie­ku, dzię­ki cze­mu – po­mi­mo wy­ko­rzy­sty­wa­nia ka­pli­cy w prze­szłoś­ci do ce­lów gos­po­dar­czych - w do­brym sta­nie za­cho­wa­ły się one do cza­sów współ­czes­nych.

KAPLICA ŚW. JANA NEPOMUCENA W ŚCINAWCE GÓRNEJ

DZIEJE PAŁACU

OPIS PAŁACU

ZWIEDZANIE

Z

inicjatywy właś­ci­cie­li pa­ła­cu w 2014 ro­ku za­ło­żo­no Fun­da­cję Od­bu­do­wy Dwo­ru Sa­rny, któ­rej ce­lem sta­tu­to­wym jest re­wi­ta­li­za­cja ze­spo­łu pa­ła­co­we­go o­raz ak­tyw­ność kul­tu­ral­na zwią­za­na z o­chro­ną za­byt­ków i u­pow­sze­chnie­niem za­gad­nień zwią­za­nych z his­to­rycz­ną sztu­ką. W cią­gu pier­wszych kil­ku lat dzia­łal­no­ści od­bu­do­wa­no dach spich­le­rza, w bu­dyn­ku pa­ła­co­wym częś­cio­wo zre­kon­stru­o­wa­no po­wa­lo­ne stro­py, za­ins­ta­lo­wa­no no­wy hełm na ba­ro­ko­wej wie­ży i sta­ran­nie wy­re­mon­to­wa­no dom bra­mny, gdzie o­twar­to sty­lo­wą ka­wiar­nię. W tra­kcie dzia­łań ra­tun­ko­wych od­kry­to frag­men­ty po­li­chro­mii ścien­nych po­kry­wa­ją­cych po­miesz­cze­nia dru­gie­go pię­tra pa­ła­cu, a ta­kże re­lik­ty de­ko­ra­cji sgraf­fi­to­wej zdo­bią­ce wnę­trze XVII-wiecz­ne­go spich­le­rza. Po za­koń­cze­niu re­mon­tu, któ­re­go prze­wi­dy­wa­ny czas trwa­nia in­we­sto­rzy sza­cu­ją o­stroż­nie na dwie de­ka­dy, w pla­nach jest o­twar­cie w tym miej­scu ho­te­lu wraz z nie­wiel­kim mu­ze­um i to­wa­rzy­szą­cym mu o­środ­kiem kul­tu­ry u­kie­run­ko­wa­nym na pro­mo­cję mu­zy­ki daw­nej, ja­kiej szcze­gól­nym mi­ło­śni­kiem jest je­den z właś­ci­cie­li dwo­ru. W po­łud­nio­wej czę­ści zes­po­łu dwor­skie­go, od­dzie­lo­nej od częś­ci re­ne­san­so­wej ko­ry­tem rze­ki Wło­dzi­cy, stoi w to­wa­rzys­twie sta­rych dę­bów ba­ro­ko­wy Pa­łac Let­ni, w któ­rym o­bec­nie funk­cjo­nu­je pen­sjo­nat. Obiekt ten nie jest włas­noś­cią fun­da­cji.

W PAŁACOWEJ KAWIARNI

Do zwiedzania udostępniono dzie­dzi­niec, ka­pli­cę oraz jed­no z po­miesz­czeń w przy­zie­miach pa­ła­cu (sta­tus z 2021 ro­ku). Wstęp wol­ny.

Wejście z psem na teren pałacu nie po­win­no sta­no­wić pro­ble­mu, o ile pie­sek bę­dzie na smy­czy.

Strefa wolna od zakazu lotów re­kre­acyj­nych. W po­bli­żu dwo­ru znaj­du­je się wie­le pry­wat­nych bu­dyn­ków, war­to więc zwró­cić uwa­gę, czy nie na­ru­sza­my pry­wat­no­ści miesz­ka­ją­cych tam osób.

WIDOK ZESPOŁU DWORSKIEGO OD STRONY POŁUDNIOWEJ

NA "MAŁYM DZIEDZIŃCU" POMIĘDZY BUDYNKIEM BRAMNYM A KAPLICĄ

DOJAZD

Ś

cinawka Gór­na le­ży przy dro­dze wo­je­wódz­kiej 386 łą­czą­cej Kłodz­ko z przej­ściem gra­nicz­nym pro­wa­dzą­cym do czes­kie­go Brou­mo­va. Pa­łac zaj­mu­je pół­noc­ną część o­sa­dy sto­jąc na skra­ju trzech gó­ro­two­rów - roz­po­czy­na­ją się tu­taj Gó­ry Ka­mien­ne, a koń­czą Gó­ry So­wie. W po­bli­żu zaś, na rze­ce Ści­naw­ce, za­czy­na­ją się Gó­ry Sto­ło­we. Ja­dąc w kie­run­ku gra­ni­cy gmach do­sko­na­le wi­docz­ny jest z pra­wej stro­ny. Do wsi naj­łat­wiej do­je­chać mo­żna ko­mu­ni­ka­cją PKS z No­wej Ru­dy, nie­co trud­niej z Kłodz­ka i Rad­ko­wa, skąd kur­su­je za­led­wie kil­ka au­to­bu­sów dzien­nie. (ma­pa zam­ków wo­je­wódz­twa)

Sa­mo­chód par­ku­je­my przy bu­dyn­ku bram­nym.

Przy budynku bramnym zainsta­lo­wa­no sto­ja­ki na ro­we­ry. Je­że­li chcie­li­by­ście wje­chać na dzie­dzi­niec, to mo­żli­we jest to tyl­ko od stro­ny pół­noc­nej (prze­ciw­nej niż bra­ma głów­na). Od po­łu­dnia na prze­szko­dzie sta­ną wą­skie i stro­me scho­dy.

LITERATURA

1. J. Lamparska: Zamkowe tajemnice, Asia Press 2009
2. R. Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach, Wspólnota Akademicka 2008
3. M. Perzyński: Dolnośląskie zamki, dwory i pałace, WDW 2012
4. M. Perzyński: Zamki, twierdze i pałace Dolnego Śląska i Opolszczyzny, WDW 2006

ZESPÓŁ SARNY WIDZIANY OD ZACHODU...

...I OD STRONY WSCHODNIEJ

W pobliżu:
Ścinawka Średnia - wieża mieszkalno obronna z XIV w., ob. dwór renesansowy XVIw., 4 km
Nowa Ruda - dwór obronny z XIV w., ob. barokowy pałac, 6 km
Ścinawka Dolna - renesansowy dwór z XVI w., 8 km
Ratno Dolne - ruina zamku szlacheckiego z XVI w., 10 km
Szalejów - ufortyfikowany kościół pw. św. Jerzego z XV w., 19 km
Kłodzko - twierdza z XVII-XVIII w., 21 km
Srebrna Góra - twierdza z XVIII w., 21 km
Stary Wielisław - ufortyfikowany kościół pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej z XV w., 26 km
Bardo Śląskie - relikty zamku książęcego z XIV w., 28 km
Rudnica - ruina dworu obronnego z XVI w., 28 km
Stoszowice - zamek szlachecki z XIII/XIV w., przebudowany w XVII w., 28 km
Żelazno - gotycka wieża mieszkalno-obronna z XV w., 28 km

WARTO ZOBACZYĆ:

W położonych 12 kilometrów na po­łud­nie od Ści­naw­ki Wam­bie­rzy­cach wspa­nia­łą ba­ro­ko­wą ba­zy­li­kę Na­wie­dze­nia Naj­świę­tszej Ma­rii Pan­ny wznie­sio­ną w la­tach 1715-23 przez właś­ci­cie­la dwo­ru Sa­rny Jo­han­na Fran­za von Göt­ze­na. Koś­ciół zbu­do­wa­no na mu­rach świą­ty­ni u­fun­do­wa­nej za­led­wie dwa­dzieś­cia lat wcze­śniej przez hra­bie­go Da­nie­la von Osten­ber­ga z Ra­tna Dol­ne­go, któ­ra jed­nak szy­bko za­czę­ła się wa­lić i zo­sta­ła ro­ze­bra­na. Do ba­zy­li­ki, na­zy­wa­nej dol­no­śląs­ką Je­ro­zo­li­mą, pro­wa­dzą cha­rak­te­rys­ty­czne mo­nu­men­tal­ne scho­dy o trzech cią­gach i pięć­dzie­się­ciu sie­dmiu sto­pniach, sym­bo­li­zu­ją­cych su­mę lat Chrys­tusa w chwi­li śmie­rci, wie­ku Ma­ryi w chwi­li po­czę­cia o­raz iloś­ci chó­rów a­niel­skich. Ze szczy­tu scho­dów roz­ta­cza się ma­low­ni­czy wi­dok na usta­wio­ne na są­sied­nim wzgó­rzu li­czne sta­cje kal­wa­rii.

Po­dzie­lo­ny na trzy czę­ści koś­ciół wzno­si się na wy­so­kość 52 met­ry, co w po­łą­cze­niu z usy­tu­o­wa­niem go po­nad po­ziom o­ko­licz­nej za­bu­do­wy spra­wia, że wy­glą­da on jak oka­za­ły pa­łac. Je­go fa­sa­da o­zdo­bio­na zo­sta­ła bo­ga­tą de­ko­ra­cją w for­mie fi­gur świę­tych o­raz scen ko­ro­na­cji Ma­ryi przez Trój­cę Świę­tą, pod któ­rą znaj­du­je się herb ce­sar­stwa Hab­sbur­gów. Utrzy­ma­ne w du­chu ba­ro­ku wnę­trze świą­ty­ni zdo­bią ma­lo­wi­dła, obra­zy i rze­źby, spoś­ród któ­rych na szcze­gól­ną u­wa­gę za­słu­gu­ją dzie­ła Ka­ro­la Se­ba­stia­na Flac­ke­ra: am­bo­na i oł­tarz głów­ny z cu­dow­ną fi­gur­ką Ma­tki Bos­kiej.

tekst: 2019
fotografie: 2008, 2019, 2020
© Jacek Bednarek