oczątki swego istnienia Połczyn wiąże z rodem Gryfitów, którzy przypuszczalnie w XII wieku zbudowali tutaj drewniano-ziemny zespół obronny, umocniony w końcu XIII stulecia przez księcia Bogusława IV. Gród stanowił posiadłość książęcą do początku lat XIV wieku, wtedy bowiem książę Warcisław IV przekazał warownię Hassowi z rycerskiej rodziny Wedlów. Wykorzystując stare założenie Wedlowie wznieśli na jego miejscu nowy zamek; musieli się jednak z niego dość szybko wyprowadzić, ponieważ już w 1389 Połczyn powrócił (zbrojnie?) w ręce Gryfitów, którzy następnie oddali go rodzinie Manteuffel. W tym czasie założenie obronne kształtowała bliżej nieokreślona liczba budynków wpiętych w pięcioboczny zarys murów obwodowych i usytuowane na północ od części centralnej podzamcze. W roku 1500 gmach spłonął, został jednak wkrótce odbudowany przez ówczesnego właściciela Kurta Manteuffel. W latach 1515-25 na miejscu starszej zabudowy wzniesiono skrzydła południowe i północne, a być może także czworoboczną wieżę na planie prostokąta o bokach 12,1x12,6 metra. W roku 1654 zamek trafił w ręce rodziny von Krockow. Jeden z jej przedstawicieli, generał Antoni von Krockow nakazał zburzyć mury starej rezydencji i na jej miejscu pobudował w latach 1770-72 oparty na średniowiecznych fundamentach barokowy pałac. Obiekt ten został w połowie XIX wieku wykupiony przez miasto i po kolejnych przekształceniach funkcjonował jako siedziba poczty, a następnie budynek mieszkalny. Po zniszczeniach II wojny światowej zabytek wyremontowano z przeznaczeniem na siedzibę placówek kulturalno-oświatowych.
|