WIDOK OD WSCHODU NA ZAMEK KSIAŻĘCY W OLEŚNICY
NA PIERWSZYM PLANIE PAŁAC WDÓW Z GANKIEM PROWADZĄCYM DO KOŚCIOŁA ŚW. JANA

DZIEJE ZAMKU

OPIS ZAMKU

ZWIEDZANIE

M

u­ro­wa­na sie­dzi­ba ksią­żąt o­leś­nic­kich zbu­do­wa­na zos­ta­ła praw­do­po­dob­nie w la­tach dwu­dzies­tych XIV wie­ku z ini­cja­ty­wy księ­cia Kon­ra­da I Na­mys­łow­skie­go (zm. 1366), któ­ry po ob­ję­ciu wła­dzy w księ­stwie po­sta­no­wił za­miesz­kać w re­zy­den­cji god­nej je­go o­so­bis­tych am­bi­cji i po­zy­cji rzą­dzo­ne­go przez nie­go mło­de­go pań­stew­ka. Am­bi­cje miał zresz­tą Kon­rad wiel­kie, pra­gnął bo­wiem o­trzy­mać ko­ro­nę kró­lew­ską, o czym świad­czyć mo­że na­pis na je­go pie­czę­ci: Kon­rad z łas­ki Bo­ga dzie­dzic Kró­les­twa Pol­skie­go, ksią­żę ślą­ski i pan na Oleś­ni­cy. Pra­ce bu­do­wla­ne przy zam­ku trwa­ły o­ko­ło de­ka­dy i opar­te by­ły w głów­nej mie­rze na przek­ształ­ce­niu do­tych­czas ist­nie­ją­ce­go w tym miej­scu XIII-wiecz­ne­go oś­rod­ka kasz­te­lań­skie­go w oto­czo­ny mu­ra­mi ob­ron­ny­mi ce­gla­ny zes­pół z ele­men­tem do­mi­nu­ją­cym w pos­ta­ci wy­so­kiej cy­lin­drycz­nej wie­ży. Na­le­ży przy tym wspom­nieć, że wie­ża ta pow­sta­ła znacz­nie wcześ­niej, bo za­pew­ne w pierw­szej po­ło­wie XIII stu­le­cia, słu­żąc pier­wot­nie ja­ko os­ta­tecz­ny punkt o­bro­ny wspom­nia­ne­go gro­du. Po­cząt­ko­wy ok­res funk­cjo­no­wa­nia wa­row­ni zwią­za­ny był z rzą­da­mi Pias­tów o­leś­nic­kich, któ­rzy miesz­ka­li tu­taj do ro­ku 1492. Po­dob­nie jak Kon­rad I, wie­lu z nich u­trzy­my­wa­ło za­przy­jaź­nio­ne kon­tak­ty z kró­les­twem pol­skim i je­go dwo­rem: Kon­rad II (zm. 1403) poś­red­ni­czył w ne­go­cja­cjach Ja­gieł­ły z Krzy­ża­ka­mi, Kon­rad V (zm. 1439) był w mło­doś­ci pa­ziem na je­go dwo­rze, na­to­miast Kon­rad IX Czar­ny (zm. 1471) przez mał­żeń­stwo z cór­ką Sie­mo­wi­ta Anną miał swój zasz­czyt­ny współ­udział w de­san­cie pol­skich ge­nów na zie­mie śląs­kie.

ZAMEK NA SZTYCHU MATTHAUSA MERIANA, TOPOGRAPHIA BOHEMIAE, MORAVIAE ET SILESIAE 1650

W

1492 zmarł ostat­­ni Piast oleś­nicki Kon­rad Bia­ły. W re­zul­ta­cie księs­two przesz­ło pod za­rząd kró­la czes­kie­go Wła­dys­ła­wa Ja­giel­loń­czy­ka (zm. 1516), któ­ry prze­ka­zał je za do­bra Po­dieb­ra­dy o­raz pięć ty­się­cy kop gro­szy pras­kich księ­ciu zię­bic­kie­mu Hen­ry­ko­wi I wy­wo­dzą­ce­mu się z kró­lew­skie­go ro­du Po­die­bra­do­wi­czów. Hen­ryk zbyt dłu­go so­bie jed­nak w Oleś­ni­cy nie po­miesz­kał, bo­wiem umarł w ro­ku 1498 i je­go nas­tęp­cą zos­tał syn Je­rzy. Je­rze­mu u­da­ło się prze­żyć za­le­dwie czte­ry la­ta dłu­żej, a że nie miał on męs­kich po­tom­ków, wła­dzę po nim ob­jął brat Ka­rol I (zm. 1536), za­pa­mię­ta­ny prze­de wszyst­kim ze wspa­nia­łej prze­bu­do­wy re­zy­den­cji w Ząb­ko­wi­cach Śląs­kich, gdzie prze­niósł się wraz z ro­dzi­ną w ro­ku 1522. Syn Ka­ro­la Jan Po­dieb­rad (zm. 1565) oże­nił się w 1536 ro­ku z bo­ga­tą cór­ką kasz­te­la­na kra­kow­skie­go Kry­sty­ną Szy­dło­wie­cką (zm. 1556) i być mo­że po­tęż­ny za­strzyk fi­nan­so­wy u­zys­ka­ny z po­sa­gu poz­wo­lił mu pod­jąć de­cyz­ję o mo­der­ni­za­cji przes­ta­rza­łej i moc­no już nie­wy­god­nej go­tyc­kiej wa­row­ni. Roz­po­czę­te w 1542 i trwa­ją­ce 20 lat pra­ce po­le­ga­ły na re­ne­san­so­wej od­no­wie ist­nie­ją­cych za­bu­do­wań miesz­kal­nych, bu­do­wie no­we­go pa­ła­cu z prze­jaz­dem bram­nym w for­mie bar­ba­ka­nu i pod­wyż­sze­niu wie­ży głów­nej. Nie­speł­na ćwierć wie­ku po ukoń­cze­niu tej in­wes­ty­cji bra­ta­nek Ja­na - ksią­żę Ka­rol II (zm. 1617), wów­czas je­den z naj­po­tęż­niej­szych wład­ców śląs­kich, po­now­nie pod­jął pró­by ma­ją­ce na ce­lu przek­ształ­ce­nie ro­do­wej sie­dzi­by. Na pod­sta­wie wy­ko­na­nych przez ar­chi­tek­ta Ber­nar­da Niu­ro­na pro­jek­tów w la­tach 1585-1608 pow­sta­ły dwa ko­lej­ne skrzyd­ła i wów­czas za­mek na­brał kom­po­zy­cji, któ­ra nie uleg­ła za­sad­ni­czej zmia­nie aż do cza­sów współ­czes­nych. Roz­bu­do­wa­no też i umoc­nio­no funk­cję ob­ron­ną zes­po­łu po­przez utwo­rze­nie bas­tio­nów ze sta­no­wis­ka­mi ar­ty­le­ryj­ski­mi, choć przy­pusz­czal­nie in­wes­ty­cja ta nie zos­ta­ła zre­a­li­zo­wa­na do koń­ca.

WIDOK ZAMKU W POŁOWIE XVIII WIEKU NA RYCINACH F. B. WERNHERA, TOPOGRAFIA ŚLĄSKA 1744-68

W

1647 ro­ku os­tat­ni pa­nu­ją­cy z ro­dzi­ny Po­dieb­rad - Ka­rol Fry­de­ryk - tuż przed śmier­cią wy­dał swą cór­kę El­żbie­tę Ma­rię (zm. 1686) za księ­cia Syl­wiu­sza Nem­ro­da (zm. 1664) i od te­go cza­su aż do ro­ku 1792 Oleś­ni­ca sta­no­wi­ła wła­sność ro­dzi­ny Wir­tem­ber­gów. Przez ca­ły wiek XVII oca­la­ły z wo­jen­nych za­wi­ro­wań za­mek prze­szedł za­led­wie pa­rę drob­nych na­praw, ale już w ro­ku 1702 ksią­żę Chris­tian Ul­rich (zm. 1704) do­ko­nał kil­ku is­tot­nych mo­der­ni­za­cji. Dla swej czwar­tej żo­ny Zo­fii von Meck­len­burg-Gues­trow ka­zał po­więk­szyć ot­wo­ry o­kien­ne w skrzyd­le wschod­nim, w jed­nej z sal wy­bu­do­wał sce­nę te­a­tral­ną, za­ło­żył też o­ran­że­rię i og­ród, w któ­rym ro­sły eg­zo­tycz­ne roś­li­ny, m.in. krze­wy ka­ka­o­we. Oko­ło ro­ku 1750 prze­pro­wa­dzo­no dal­sze prace ma­ją­ce na ce­lu uś­wiet­nie­nie ro­do­wej re­zy­den­cji: res­tau­ro­wa­no kruż­gan­ki, od­no­wio­no zwień­cze­nie wie­ży, do­bu­do­wa­no iz­by miesz­kal­ne. W 1792 zmarł os­tat­ni ksią­żę ole­śnic­ki z li­ni wir­tem­ber­skiej Carl Chris­tian Erd­mann. Za­nim jed­nak od­szedł z te­go świa­ta, wy­dał swo­ją je­dy­ną cór­kę Frie­de­ri­ke So­phie (zm. 1786) za Frie­dr­icha Au­gu­sta von Braun­schweig-Lü­ne­burg-Oels (zm. 1805), któ­ra wnio­sła mę­żo­wi w po­sa­gu Oleś­ni­cę wraz z o­ko­licz­ny­mi do­bra­mi. No­wi gos­po­da­rze do­ko­na­li nie­wiel­kich mo­dy­fi­ka­cji w wys­tro­ju i fun­kcji zam­ko­wych wnętrz - skrzyd­ło po­łud­nio­we przez­na­czo­ne zos­ta­ło na po­ko­je księ­cia, za­chod­nie zaś na apar­ta­men­ty księż­nej. Część wschod­nia po­sia­da­ła cha­rak­ter ofic­jal­ny, mieś­ci­ły się w niej bo­wiem ar­chi­wa i po­ko­je go­ścin­ne. Na po­cząt­ku XIX wie­ku Brun­szwic­cy prze­pro­wa­dzi­li się do no­we­go pa­ła­cu w Szczod­rem i od­tąd za­mek był głów­nie miej­scem prze­by­wa­nia urzęd­ni­ków ksią­żę­cych, a brak na­le­ży­tej opie­ki ze stro­ny właś­ci­cie­li spra­wił, że nie kon­ser­wo­wa­ny z cza­sem pod­u­padł.

LITOGRAFIA T. BLATTERBAUERA Z DRUGIEJ POŁOWY XIX WIEKU

SKRZYDŁO WSCHODNIE Z WIEŻĄ ZAMKOWĄ, STAN OBECNY

W

XIX wie­ku Oleś­ni­ca sta­ła się len­nem mo­nar­chii prus­kiej, za pa­no­wa­nia któ­rej mia­ła miej­sce szcze­gó­ło­wa re­no­wa­cja re­zy­den­cji po­łą­czo­na z jej prze­bu­do­wą. Z za­mia­rem wy­ko­rzys­ta­nia zam­ku do za­miesz­ka­nia przez ro­dzi­nę Frie­dri­cha Wil­hel­ma (zm. 1941) w la­tach 1891-1905 pod kie­row­nic­twem ar­chi­tek­ta Jó­ze­fa Ma­asa prze­ku­to no­wa bra­mę wjaz­do­wą, wy­mie­nio­no hełm na wie­ży głów­nej, ro­ze­bra­no część kruż­gan­ków, od­no­wio­no zdo­bią­ce ścia­ny sgraf­fi­ta. Dla wy­go­dy no­wych lo­ka­to­rów w bu­dyn­kach za­ło­żo­no in­sta­la­cje elek­trycz­ne i cen­tral­ne ogrze­wa­nie, a w bez­poś­red­nim oto­cze­niu gma­chu uło­żo­no alej­ki, wy­bru­ko­wa­no rów­nież wszys­tkie ścież­ki. Po klęs­ce Nie­miec w 1918 i ab­dy­ka­cji ce­sa­rza, w Oleś­ni­cy za­miesz­ka­ła żo­na nas­tęp­cy tro­nu ra­zem z dzieć­mi. Osiem lat póź­niej do­bra oleś­nic­kie prze­ka­za­ne zos­ta­ły na włas­ność ro­dzi­nie von Ho­hen­zol­lern i od te­go czasu do koń­ca II woj­ny świa­to­wej za­mek peł­nił funk­cję let­niej re­zy­den­cji (za­miesz­ka­łe­go na sta­łe w Pocz­da­mie) by­łe­go ce­sa­rza oraz je­go fa­mil­ii.

DZIEDZINIEC ZAMKU OLEŚNICKIEGO, FOTOGRAFIA Z LAT 20. XX WIEKU

P

od ko­niec dzia­łań wo­jen­nych zi­mą 1945 ro­ku obiekt opus­to­szał. W stra­chu przed zbli­ża­ją­cym się fron­tem miesz­kań­cy wy­je­cha­li wgłąb Nie­miec - przy­pusz­czal­nie do Drez­na - za­bie­ra­jąc ze so­bą naj­cen­niej­szą część wy­po­sa­że­nia. Pod­czas to­czo­nych w mieś­cie walk gmach zam­ko­wy szczęś­li­wie oca­lał i tuż po wyz­wo­le­niu przez­na­czo­no go na miej­sce in­ter­no­wa­nia włos­kich i wę­gier­skich jeń­ców wo­jen­nych. W la­tach 1945-46 bu­dow­lę wy­ko­rzys­ty­wał od­dział ra­dziec­kie­go Mię­dzy­na­ro­do­we­go Czer­wo­ne­go Krzy­ża zaj­mu­ją­ce­go się zbiór­ką i przy­go­to­wa­nia­mi do tran­spor­tu alian­ckich jeń­ców wo­jen­nych i pra­cow­ni­ków przy­mu­so­wych z te­re­nów ZSRR. Po­mię­dzy 1950 a 1953 mia­ło tu swo­ją sie­dzi­bę Te­chni­kum Bu­do­wla­ne z in­ter­na­tem. Później część po­miesz­czeń przez­na­czo­no na ma­ga­zy­ny i miesz­ka­nia, część jed­nak nie by­ła wy­ko­rzys­ty­wa­na w ogó­le i poz­ba­wio­na gos­po­da­rza uleg­ła szyb­kiej de­ka­pi­ta­li­za­cji. De­cyz­ja z 1971 ro­ku o ut­wo­rze­niu w zam­ku Cen­tral­nej Szko­ły In­struk­to­rów Zu­cho­wych ZHP o­ka­za­ła się dla nie­go zba­wien­ną, bo­wiem wią­za­ły się z nią sze­ro­ko za­kro­jo­ne in­we­sty­cje. W na­stęp­nych la­tach wzmoc­nio­no stro­py, od­grzy­bio­no i na­pra­wio­no sta­re mu­ry, wy­mie­nio­no część in­sta­la­cji, wy­re­mon­to­wa­no da­chy. Obok szko­ły funk­cjo­no­wa­ło tu­taj mu­ze­um, bę­dą­ce fil­ią Mu­ze­um Ar­che­o­lo­gicz­ne­go we Wroc­ła­wiu, jed­nak z po­cząt­kiem lat 90. pla­ców­ki te zam­knię­to i gmach znów opus­to­szał. Os­ta­tecz­nie w 1993 za­mek po­wie­rzo­no Ocho­tni­cze­mu Huf­co­wi Pra­cy.

WIDOK OD PÓŁNOCY NA PRZEJAZD BRAMNY I SKRZYDŁO ZACHODNIE

DZIEJE ZAMKU

OPIS ZAMKU

ZWIEDZANIE

Ś

red­nio­wiecz­ną wa­row­nię wznie­sio­no z ce­gły na ka­mien­nym fun­da­men­cie, jej plan o­pie­ra­jąc na nie­re­gu­lar­nym czwo­ro­bo­ku, co wią­zać się mo­gło z roz­mie­szcze­niem e­le­men­tów o­bron­nych w funk­cjo­nu­ją­cym tu­taj wcześ­niej gro­dzie. Dwu­kon­dyg­na­cyj­ne głów­ne skrzy­dło miesz­kal­ne (pa­łac ksią­żę­cy) za­ło­żo­no na pla­nie wy­dłu­żo­ne­go pros­to­ką­ta o lek­ko ścię­tym bo­ku pół­noc­nym i wy­mia­rach 45x14 me­trów. Dom po­sia­dał 11 izb miesz­kal­nych, w tym część skle­pio­nych, a gru­bość je­go mu­rów wy­no­si­ła 3 met­ry od zew­nątrz i 2 met­ry od stro­ny dzie­dziń­ca. W obrę­bie ob­wa­ro­wań o­prócz pa­ła­cu znaj­do­wał się jesz­cze co naj­mniej je­den mu­ro­wa­ny bu­dy­nek - przy­le­gał on do czwo­ro­kąt­nej wie­ży i przy­pusz­czal­nie mieś­ci­ła się w nim iz­ba ksią­żę­ce­go pi­sa­rza. Po­zos­ta­łe za­bu­do­wa­nia na dzie­dziń­cu wy­ko­na­ne by­ły z drew­na. Po­cho­dzą­ca z okre­su kasz­te­lań­skie­go wie­ża liczyła 11 met­rów śred­ni­cy i oko­ło 20 met­rów wy­so­koś­ci. Sta­no­wi­ła o­na stra­te­gicz­ny e­le­ment o­bro­ny ak­tyw­nej zam­ku, do­god­ne miej­sce ob­ser­wa­cji, peł­ni­ła funk­cje ka­tow­skie i wię­zien­ne, a w trud­nych chwi­lach słu­ży­ła za miej­sce os­tat­niej o­bro­ny - azyl, w któ­rym o­blę­że­ni mo­gli przez dłuż­szy czas bro­nić się z na­dzie­ją na od­siecz. Skrzyd­ła miesz­kal­ne i gos­po­dar­cze wa­row­ni o­gra­ni­cza­ły czwo­ro­kąt­ny dzie­dzi­niec, zam­knię­ty z po­zos­ta­łych stron gru­by­mi na 2 i wy­so­ki­mi na 8-10 met­rów mu­ra­mi o­bron­ny­mi, z usy­tu­o­wa­nym od pół­noc­ne­go wscho­du prze­jaz­dem bram­nym. Ca­łe za­ło­że­nie li­czy­ło o­ko­ło 2000 met­rów kwa­dra­to­wych po­wierz­chni i by­ło o­to­czo­ne fo­są.

REKONSTRUKCJA ZAMKU ŚREDNIOWIECZNEGO WG M.PRZYŁĘCKIEGO

P

od­czas pro­wa­dzo­nej przez Ja­na Po­dieb­ra­da mo­der­ni­za­cji w la­tach 1542-62 prze­bu­do­wa­no głów­ny dom miesz­kal­ny, w któ­rym zmie­nio­no roz­kład po­miesz­czeń o­raz prze­ku­to ok­na z os­tro­łu­ko­wych go­tyc­kich na pros­to­kąt­ne. Na zew­nątrz sta­re­go zam­ku wznie­sio­no o­ka­za­ły czte­ro­kon­dyg­na­cyj­ny dom miesz­kal­ny, któ­ry no­sił mia­no zam­ku przed­nie­go, Pa­ła­cu Wdów lub Pa­ła­cu Goś­cin­ne­go. Jak łat­wo się do­myś­leć, je­go naz­wa zwią­za­na by­ła z fun­kcją, ja­ką peł­nił. Praw­do­po­dob­nie za­miesz­ki­wa­ły w nim bo­wiem ow­do­wia­łe żo­ny ksią­żąt: Ka­ro­la II - El­żbie­ta Mag­da­le­na, oraz Ka­ro­la Fry­de­ry­ka - Zo­fia Mag­da­le­na. Częś­ciej jed­nak pa­ła­cyk słu­żył za po­mie­szcze­nia goś­cin­ne, nie moż­na też wy­klu­czyć, że ksią­żę Jan ka­zał zbu­do­wać go dla sie­bie. Dom Wdów u­moc­nio­no przed­bra­miem o ce­chach bar­ba­ka­nu, któ­re po­sia­da­ło po­trój­ny sys­tem o­bro­ny: po­most bo­jo­wy, strzel­ni­ce na wy­so­koś­ci jezd­ni i przez­na­czo­ną do ochro­ny fo­sy ka­po­nie­rę. Po­wy­żej jezd­ni bar­ba­kan wy­po­sa­żo­ny był w po­mos­ty bo­jo­we z blan­ka­mi i ot­wo­ra­mi strzel­ni­czy­mi. Wraz z je­go pow­sta­niem zlik­wi­do­wa­no po­przed­ni wjazd do zam­ku z usy­tu­o­wa­nym w pół­noc­nej częś­ci fo­sy zwo­dzo­nym mos­tem. Pod­czas prac bu­dow­la­nych pod­wyż­szo­no też wie­żę głów­ną, któ­rą wzbo­ga­co­no o okto­go­nal­ną nad­bu­do­wę z oto­czo­ną ba­lus­tra­dą wi­do­ko­wą ga­le­ryj­ką.

PLAN ZAMKU WG K. BIMLERA, CIEMNYM KOLOREM OZNACZONO MURY ZAMKU ŚREDNIOWIECZNEGO

WSPÓŁCZESNY PLAN ZAMKU

W

la­tach 1585-86 Ka­rol II po­sta­wił od fun­da­men­tów skrzy­dło wschod­nie za­ło­żo­ne na pla­nie re­gu­lar­ne­go pro­sto­ką­ta o wy­mia­rach 53x13 me­trów, któ­re cha­rak­te­ry­zo­wa­ły dwa po­zio­my piw­nic, zaś na pięt­rach za­pro­jek­to­wa­ne­go przez Ber­nar­da Niu­ro­na do­mu mieś­ci­ły się a­par­ta­men­ty miesz­kal­ne i sa­le re­pre­zen­ta­cyj­ne. Nies­peł­na 20 lat póź­niej do ist­nie­ją­cej za­bu­do­wy dos­ta­wio­no po­tęż­ne skrzy­dło po­łud­nio­we, przy czym w prze­ci­wień­stwie do wcześ­niej wznie­sio­ne­go do­mu wschod­nie­go, część po­łu­dnio­wa pow­sta­ła w ca­łoś­ci po wew­nętrz­nej stro­nie mu­ru kur­ty­no­we­go. Roz­bu­do­wa­no rów­nież Pa­łac Wdów po­więk­sza­jąc go o wy­god­ną klat­kę scho­do­wą, wy­bu­do­wa­no też prze­rzu­co­ny nad fo­są łącz­nik z ko­ścio­łem zam­ko­wym o­raz no­wy dom łą­czą­cy Pa­łac Wdów z wie­żą zam­ku i je­go skrzyd­łem za­chod­nim. Do­sta­wio­ny do pa­ła­cu bar­ba­kan, przy­pusz­czal­nie ze wzglę­du na nie­wia­rę w je­go sku­tecz­ność, prze­ku­to na bra­mę bo­ga­to zdo­bio­ną sym­bo­la­mi her­bo­wy­mi Ślą­skich Pias­tów i Po­die­bra­dów. W tym sa­mym cza­sie pod­nie­sio­no rów­nież u­ro­dę i fun­kcjo­nal­ność dzie­dziń­ca wzbo­ga­ca­jąc go o dwa pię­tra o­bie­ga­ją­cych trzy skrzy­dła o­raz wie­żę kruż­gan­ków.

BAROKOWE PRZEDBRAMIE Z HERBAMI PIASTÓW ŚLĄSKICH I CZESKIEGO RODU PODIEBRADÓW

DZIEJE ZAMKU

OPIS ZAMKU

ZWIEDZANIE

Z

a­mek w Oleś­ni­cy, choć przed laty był niewątpliwie jedną z najpiękniejszych śląskich rezydencji, dziś nie­ste­ty le­piej pre­zen­tu­je się na po­cztów­kach i fol­de­rach re­kla­mo­wych niż w rze­czy­wis­toś­ci. Blis­ko czter­dzie­sto­let­nie tyn­ki w wie­lu miej­scach już od­pa­da­ją, a w niż­szych par­tiach są po­baz­gra­ne przez grzdy­li o nie­wiel­kiej wraż­li­woś­ci na his­to­rycz­ne pięk­no. Nie­wąt­pli­wie jed­nak war­to tu­taj zaj­rzeć, cho­ciaż­by przez wzgląd na dzie­dzi­niec zamkowy, aby obej­rzeć ma­low­ni­cze kruż­gan­ki i licz­ne wmu­ro­wa­ne w ścia­ny płas­ko­rzeź­by, her­by i po­pier­sia. Praw­dzi­wą oz­do­bą tej świet­nej nieg­dyś re­zy­den­cji jest wy­kwin­tnie rzeź­bio­ne (i za­śmie­co­ne, wstyd!) przed­bra­mie z her­ba­mi księ­cia Ka­ro­la II oraz je­go żo­ny El­żbie­ty i dru­giej żo­ny Ka­ta­rzy­ny. Od nie­daw­na wejść mo­żna rów­nież na wie­żę zam­ko­wą.

Wstęp do zamku płatny. W cenie biletu zwie­dza­nie wnętrz i wie­ży oraz au­dio­prze­wo­dnik.

NOCNA ILUMINACJA ZAMKU DO IMPONUJĄCYCH NIE NALEŻY, STĄD I FOTOGRAFIE POZOSTAWIAJĄ WIELE DO ŻYCZENIA

DOJAZD

Z

amek stoi około 200 metrów na po­łu­dnio­wy za­chód od Ryn­ku, przy ul. Zam­ko­wej (wej­ście od ul. Bo­cia­niej). Du­ży par­king znaj­du­je się po za­chod­niej stro­nie zam­ku, przy ul. Wa­ło­wej. (ma­pa zam­ków Dol­ne­go Ślą­ska)

LITERATURA

1. M. Chorowska: Rezydencje średniowieczne na Śląsku, OFPWW 2003
2. B. Guerquin: Zamki w Polsce, Arkady 1984
3. I. T. Kaczyńscy: Zamki w Polsce południowej, Muza SA 1999
4. L. Kajzer, J. Salm, S. Kołodziejski: Leksykon zamków w Polsce, Arkady 2001
5. M. Przyłęcki: Zamek w trwałej ruinie - nowe funkcje, ochrona, ekspozycja

POŁĄCZONY Z ZAMKIEM KOŚCIÓŁ ŚW. JANA, ALE SPÓJRZCIE NA TEN CZARNY PUNKT PO PRAWEJ STRONIE

TO ROZGRZEWKA PRZED WYSTĘPEM W RAMACH FESTIWALU OFCA 2021

W pobliżu:
Bierutów - zamek książąt oleśnickich z XIII w., częściowo rozebrany, 16 km
Jelcz-Laskowice - ruina zamku książęcego z XIV-XVI w., 22 km
Namysłów - zamek królewski z XIV-XVIII w., 28 km
Wrocław - zamki wrocławskie, 28 km

tekst: 2004, 2021
fotografie: 2021
© Jacek Bednarek