ANTENY TELEWIZYJNE WYSTAJĄCE PONAD KORONĘ MURÓW ZAMKU W MONIGA DEL GARDA...NO I TEN STYLOWY TOI TOI

DZIEJE ZAMKU

ZWIEDZANIE

W

śród ufortyfikowanych wiosek, które powstały na wzgórzach wo­kół je­zio­ra Gar­da, za­mek Mo­ni­ga jest jed­nym z naj­le­piej za­cho­wa­nych. Po­nie­waż ni­gdy nie by­ło w nim pa­ła­cu szla­chec­kie­go i ni­gdy nie miesz­kał tu­taj ża­den wład­ca, słusz­ne jest okre­śle­nie go ja­ko ri­cet­to (od ła­ciń­skie­go re­cep­tum = schro­nie­nie): pro­ste sku­pi­sko do­mów, w któ­rych lud­ność oko­licz­nych wsi chro­ni­ła się w ra­zie nie­bez­pie­czeń­stwa, za­bie­ra­jąc ze so­bą to, co by­ło nie­zbęd­ne do prze­ży­cia i utrzy­ma­nia. Jest to więc bu­dow­la obron­na ty­pu ko­mu­nal­ne­go, bar­dzo po­dob­na do wie­lu in­nych zam­ków roz­sia­nych na mo­re­no­wych wznie­sie­niach lom­bar­dzkich gmin Val­te­ne­si.

ZAMEK CHRONI OSIEM BASZT, TUTAJ BASZTA PÓŁNOCNO-ZACHODNIA

W

arownię zbudowano prawdopodobnie w X wieku, aby bronić miesz­kań­ców przed na­jaz­da­mi wę­gier­ski­mi, uzna­wa­ny­mi za ostat­nią bar­ba­rzyń­ską in­wa­zję w hi­sto­rii Eu­ro­py. Na­stęp­nie, po na­sta­niu spo­koj­niej­szych cza­sów, za­mek zo­stał opusz­czo­ny i wy­ko­rzy­sty­wa­no go głów­nie ja­ko miej­sce wy­pa­sa­nia zwie­rząt. W dru­giej po­ło­wie XII wie­ku stał się len­nem bo­ga­tej lom­bardz­kiej ro­dzi­ny da Pon­ca­ra­le, a w 1196 ro­ku zo­stał po­da­ro­wa­ny mni­chom z Le­no. W tym cza­sie za­czę­li się tu osie­dlać pa­ste­rze i rol­ni­cy, któ­rzy po­sia­da­li zie­mię w oko­li­cy: w ten spo­sób z tych im­pro­wi­zo­wa­nych obo­zo­wisk na­ro­dzi­ła się idea sta­łe­go za­miesz­ka­nia w zam­ku. Czę­ścio­wo zruj­no­wa­ne mu­ry od­bu­do­wa­no w XIV wie­ku, a w ich ob­rę­bie wznie­sio­no …wio­skę po­dzie­lo­ną na czte­ry rów­no­le­głe rzę­dy do­mów. Mur wy­po­sa­żo­no tyl­ko w jed­ną bra­mę, po­nad któ­rą wzno­si się wie­ża, peł­nią­ca rów­nież funk­cję dzwon­ni­cy po­blis­kie­go ko­ścio­ła św. Mar­ci­na. Re­gu­lar­ny plan pro­sto­ką­ta o ob­wo­dzie 280 me­trów uro­zma­ica­ją na­roż­ne ba­ste­je i trzy łu­pi­no­we ba­szty umiesz­czo­ne w po­ło­wie dłu­go­ści wszyst­kich kur­tyn z wy­jąt­kiem kur­ty­ny wschod­niej (tam jest bra­ma).

PROSTY UKŁAD PRZESTRZENNY I NIETYPOWE ZAGOSPODAROWANIE ZAMKU DOSKONALE OBRAZUJE WIDOK GOOGLE MAP

DZIEJE ZAMKU

ZWIEDZANIE

D

ziś ten nietypowy zamek nadal pozostaje zamieszkany i w pełni do­­stęp­ny o ka­żdej po­rze dnia i no­cy. Nie na­le­ży jed­nak li­czyć tu­taj na wiel­ką ilość do­znań este­tycz­nych – są to po pro­stu kil­ku­set­let­nie ka­mien­ne mu­ry i kil­ka­na­ście sta­rych (lecz nie tak sta­rych jak sa­ma twier­dza), cza­sa­mi za­nie­dba­nych do­mów. Ca­stel­lo di Mo­ni­ga zaj­mu­je nie­wiel­kie wzgó­rze w za­cho­dniej czę­ści mia­sta, któ­re­go zbo­cza, po­ro­śnię­te drze­wa­mi oliw­ny­mi, opa­da­ją ła­god­nie w kie­run­ku je­zio­ra Gar­da. Przy odro­bi­nie szczę­ścia sa­mo­chód uda się za­par­ko­wać bez­po­śred­nio pod bra­mą. Je­że­li ma­cie wię­cej cza­su, zaj­rzyj­cie do cen­trum mia­stecz­ka, gdzie wą­skie ulicz­ki i alej­ki od­sła­nia­ją ty­po­wą dla te­go re­gio­nu ma­low­ni­czą, wie­lo­wie­ko­wą kom­po­zy­cję.

WSPÓŁCZEŚNIE UKŁAD PRZESTRZENNY ZAMKU TWORZĄ TRZY ULICE, PARKING I KILKANAŚCIE BUDYNKÓW MIESZKALNYCH

ZE WZGÓRZA ZAMKOWEGO ROZCIĄGA SIĘ PANORAMA NA POŁUDNIOWY ODCINEK LAGO DEL GARDA

źródło:
www.visitgarda.com, www.comune.moniga-del-garda.bs.it, www.gardasee-domizil.de

tekst: 2020
fotografie: 2017
© Jacek Bednarek